Vanmiddag zal de laatste zak met vocht en zout zijn uitgelopen en dan is de eerste chemokuur teneinde. Als we de balans opmaken denk ik dat Phaedra het gisteravond heel treffend verwoordde toen ze uitriep: "ik dacht eerst dat het mee zou vallen, maar het valt helemaal niet mee". Ons is het ook niet meegevallen. Naast de pijn die ze van tijd had was ze ook vaak emotioneel en voelde ze zich "raar". Gisteravond maakte ze dat wat specifieker door te zeggen dat ze Phaedra niet meer was en dat ze dacht dat Phaedra ook nooit meer terug zou komen.
Vanochtend hebben we gezien dat de echte Phaedra langzaam maar zeker terugkeert. Een hele geruststelling! Voor Phaedra zal het in het vervolgtraject belangrijk worden dat ze haar situatie en de behandeling accepteert. Nu lijkt ze zich vaak te verzetten tegen alles wat er hier met haar gebeurt, en hoewel dat best begrijpelijk is maakt dat het er niet gemakkelijker op. Misschien is het ook meer een weigering om mee te werken omdat ze het niet fijn vindt dat ze geen controle heeft. Ook haar gewicht blijft een aandachtspunt. Ze is nog verder afgevallen en heeft nu een punt bereikt waarop sondevoeding wordt overwogen als ze niet uit zichzelf wat meer gaat eten. Gelukkig lijkt ook haar eetlust nu enigszins terug te komen. Om nog even terug te komen op de vraag uit de titel van dit stukje: naar huis komen zit er voor vandaag niet meer in, maar morgen misschien wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten